"Księga lotników polskich..." O. Cumft, H.K. Kujawa    
"Skrzydła w miniaturze" Zb. Luranc    
"Skrzydła" nr 142/628    
"Ku czci..." Zbiorowa    
"Polskie Siły Powietrzne..." T.J. i Anna Krzystek    
Zdjęcie grobu: Grzegorz Zaleski.     
    
Józef Witold Głowacki przyszedł na świat poza granicami Polski. Urodził się w Berlinie 30 października 1913 r. Mając lat 24 ukończył z I lokatą Szkołę Podchorążych w Dęblinie. Tym samym mógł wybrać przydział jednostki gdzie chce służyć. Wybrał 3 Pułk Lotniczy. Nim jednak dokonał tego wyboru pozostał czas jakiś w Dęblinie. Po promocji pozostał na miejscu jako instruktor pilotażu.    
    
Gdy wybuchła II wojna światowa bronił nieba nad Polską. Walczył w grupie dęblińskiej. Następnie tułaczym szlakiem ruszył przez Rumunię do Francji. Z niej ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Na Wyspie Ostatniej Nadziei przeszedł przeszkolenie w lotach na samolotach angielskich. Z początkiem drugiej połowy sierpnia 1040 r. otrzymał przydział do 145 Dywizjonu Myśliwskiego RAF. Natomiast ostatniego dnia sierpnia tego samego roku latał w 605 Dywizjonie Myśliwskim należącym do RAF. To w nim zestrzelił swojego pierwszego Niemca. Był nim myśliwski Me - 110.    
    
24 września 1940 r. razem z angielskim kolegą brał udział w pościgu za wrogim bombowce, Współpraca Polaka z Brytyjczykiem dała pożądany efekt. Bombowiec Do - 17 poszedł do ziemi. Rozbił się w okolicach Cap Griz Nez. Gdy zwycięzcy wracali na swoje lotniska zostali zaatakowani przez formację nieprzyjacielskich myśliwców Me - 109. Lotnicy spod znaku czarnych krzyży strzelali celnie. Polak został ranny i zestrzelony. Zmarł na ziemi w wyniku odniesionych ran.     
    
Opracowanie Konrad Rydołowski