"Personel PSP w Wielkiej Brytanii..."T.J. i Anna Krzystek    
Zdjęcia Wiesław Grudniak oraz Wojciech Małecki    
Zdj. portret. i w galerii: Hanna Olszewska    
Link do zapalenia wirtualnego znicza: cmentarze.lublin.eu/grobonet/start.php?id=detale&idg=45763&inni=0&cinki=1     
    
Kapitan lotn. sł. Technicznej PSP urodził się w Wilnie 25.12.1900 r. w rodzinie inteligenckiej Konstantego Woronko ( dyrektora filii Warszawskiej Drukarni w Wilnie) i Heleny    
z Bartkiewiczów Woronko. Rodzeństwo: Włodzimierz, Helena, Irena, Maria (bliźniaczka), Anatol. W 1919 r. ukończył Prywatne Gimnazjum Welera w Wilnie otrzymując rosyjskie świadectwo dojrzałości.    
W listopadzie 1920 r. zaciągnął się do 211 Pułku Ułanów W.P. i służył w nim do kwietnia 1921 r. W listopadzie 1921 r. rozpoczął studia na U.S.B w Wilnie na Wydziale Matematyczno- Przyrodniczym uzupełniając maturę rosyjską dodatkowym egzaminem przed Komisją Egzaminacyjną przy tym uniwersytecie. Po 1,5 roku przeniósł się na Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej, którą ukończył w 1931 r.
W lipcu i sierpniu 1928 r. uczył się w SPRez Lotn. w Poznaniu, następnie w SPRez. Lotn. w Dęblinie, praktykę odbył w 5 Pułku Lotn. w Poznaniu (Wilnie - W. Grudniak), po której został /01.01.1932 r./ przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika rez. lot. starsz. i otrzymał Odznakę nr 377 5 Pułku Lotniczego.
W latach 1931-1933 uczył matematyki na kursach maturalnych przy Gimnazjum im. Kraszewskiego w Wilnie. Od 1933 r. do wybuchu wojny pracował w Szefostwie Budownictwa DOKP nr 3 w Lublinie w charakterze z-cy kierownika Wydziału Budowlanego. W 1934 r. ożenił się z Heleną Androwicz, z którą miał troje dzieci.    
13.09.1939 r. został wraz z całym szefostwem ewakuowany do Rumunii, po czym przebył szlak: Jugosławia, Francja, Maroko, Gibraltar, Szkocja, Anglia.     
Początkowo przebywał w Centrum Wyszkolenia Lotniczego W Blackpool, a od października 1942 r. pełnił służbę jako oficer techniczny w 307 Dywizjonie Myśliwców Nocnych. M. in budował lotniska w Hatefield i Redhill. W 1941 r. został awansowany na porucznika, a od 01.09.1944 r. na kapitana.     
05.06.1947 r. Eugeniusz Woronko przypłynął na ?Batorym? do Gdańska razem m.in. ze Stanisławem Skalskim i Witoldem Łokuńewskim (Łokuciewskim - W. Grudniak). Od 01.09.1947 r. został zatrudniony w Regionalnej Dyrekcji Planowania Przestrzennego, a następnie w U.W. w Lublinie na stanowisku naczelnika Wydziału Urbanizacji. We wrześniu 1951 r. podjął pracę w Państwowych Szkołach Budownictwa gdzie pracował do śmierci.    
Po przyjeździe do Lublina został natychmiast rozpracowany przez W.U.B.P. jako obcy klasowo i poddany wszechstronnej inwigilacji. Inwigilacja dotyczyła również pozostałej w Lublinie rodziny, szczególnie żony Heleny, a także najmłodszego, kilkuletniego syna Marka.    
Z materiałów IPN w Lublinie: ?12.06.1947 r. o godz. 5 rano [?] wraz z mężem powróciła do Lublina, mąż [?] był w mundurze zielonym- systemu angielskiego lecz bez dystynkcji i miał dwie walizki większe    
ze sobą? ? doniósł wnikliwie informator SB chociaż pomylił się co do koloru mundury.    
Eugeniusz Woronko zmarł 07.06.1977 r. Helena Woronko zmarła 28.12.1988 r. Dzieci: Marek Woronko- lekarz chirurg urodzony 14.09.1939 r., zmarł 22.08.1987 r.     
Córki: Maria Teresa Berzyńska i Hanna Helena Olszewska- obie nauczycielki obecnie na emeryturze.     
Opracowała córka Hanna Woronko Olszewska