"Polskie Siły Powietrzne..." T.J. i Anna Krzystek    
Zdjęcie: Piotr Hodyra    
pl.wikipedia.org/wiki/Szczepan_Ścibior    
    
Szczepan Ścibor przyszedł na świat 13 grudnia 1903 r. w Uniejowie (w rodzinie Michała i Joanny Ścibiorów - W. Grudniak). W rodzinnym mieście poobierał swoje pierwsze nauki. W wieku 21 lat zaczął swoją przygodę z mundurem. Tego roku wstąpił do szkoły piechoty. Ta działała w Warszawie. Po jej ukończeniu otrzymał przydział do jednostki bojowej. Służbę rozpoczął w Bydgoszczy. Nie zamierzał wiązać się z piechotą. Wybrał lotnictwo. Przez dwa lata uczył się w Grudziądzu na obserwatora samolotowego. Gdy zakończył nauki przeszedł do pułku lotniczego. Stacjonował w Poznaniu.. Na chwilę przed wybuchem II wojny światowej został przydzielony do Grupy Szkół Lotniczych na stanowisko II oficera sztabu. W czasie działań wojennych pamiętnego września 1939 r. ewakuował się do Rumunii. W której został internowany.. Nie wysiedział w niej długo. Przedostał się do Francji. Otrzymał w niej przydział jako instruktor do dywizjonu szkolnego. Po klęsce tego sojusznika dotarł na Wyspę Ostatniej Nadziei Z końcem sierpnia 1940 r. został dowódcą eskadry w polskim dywizjonie bombowym. Na krótko dowodził dywizjonem. W czasie lotu bojowego nad Belgię jego samolot został trafiony i zestrzelony. Dzięki swoim umiejętnościom i pomocy tubylców przedostał się do okupowanej stolicy. W tej aresztowali go Niemcy. Koniec wojny powitał w obozie jenieckim. W marcu 1946 r. wrócił do wyzwolonej Polski. Wrócił do odradzającego się lotnictwa. Zaczął służbę od Łęczycy. Aby z niej przejść do Dęblina. Objął w nim stanowisko komendanta Szkoły Orląt. Na początku sierpnia 1951 r. został aresztowany. Sąd zarzucał mu szpiegostwo na rzecz wrogów Polski Ludowej. Wyrokiem tego został skazany na karę śmierci. Ten wykonano w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Został stracony 7 sierpnia 1952 r. Cztery lata po śmierci został zrehabilitowany.    
Opracowanie: Konrad RYDOŁOWSKI