Informacja: Lotnik, Nr 17.    
"Ku czci poległych lotnikow" pod red. mjr dypl. pil. M. Romejko    
"Wypadki śmiertelne..." A. Popiel    
Zdj. grobu: W. Grudniak     
pl.wikipedia.org/wiki/Aleksander_Serednicki     
    
    
Aleksander Serednicki przyszedł na świat 6 lutego 1886 r. w Demenkach. Pierwsze nauki pobierał w Warszawie i Kijowie. W tym ostatnim ukończył szkołę Korpusu Kadetów. To w jej murach zdecydował się związać swoje życie z wojskiem. Był absolwentem Oficerskiej Szkoły Kawalerii. Po jej ukończeniu kornet ( podporucznik ) Serednicki został przydzielony do pułku dragonów. W 1908 r. awansował do stopnia porucznika. Przez dwa lata ( 1910 - 1912 ) był słuchaczem Wyższej Szkoły Oficerskiej Kawalerii. Uzyskał w niej stopień podrotmistrza. Tu również "zdradził" kawalerię dla lotnictwa. Przeszedł roczny kurs pilotażu w Gatcznie. Mieściła się tam Szkoła Aeronautyczna. Z chwilą wybuchu I wojny światowej wrócił do kawalerzystów. W kwietniu 1915 r. przebywając w Warszawie spotkał kolegów lotników. Za ich namową drugi raz znalazł się w lotnictwie. Po skończeniu kursu pilotażu latał bojowo samolotami konstrukcji Sikorskiego, Ilja Muromiec. Był dowódcą eskadry a następnie dywizjonu lotniczego. Stacjonował wtedy w Jabłonnej pod Warszawą.    
Po skończonej wojnie i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. pod koniec grudnia znalazł się w Wojsku Polskim. Na początku stycznia 1919 r. został dowódcą eskadry wywiadowczej. W tworzonym od podstaw polskim lotnictwie wojskowym zajmował bardzo odpowiedzialne stanowiska. Nie miał łatwej pracy. Brakowało ludzi i samolotów. Nie zniechęcał się tym. Gdy nad Polską zawisły wojenne chmury wojny z Rosją stanął do obrony wschodnich granic. Organizował i dowodził I Grupą Lotniczą, szefował lotnictwem Frontu Litewsko - Białoruskiego i szefował sztabem Inspektoratu Wojsk Lotniczych. To jemu przypadło w udziale szefowanie lotnictwem polowym przy Naczelnym Dowództwie. Szefował lotnictwem Frontu Północnego i 1 Armii. Miał zaszczyt być szefem lotnictwa w Kwaterze Naczelnego Wodza. Nie ograniczał się do pracy sztabowej. Brał udział w lotach bojowych. Wojnę 1920 r. zakończył w stopniu podpułkownika. 1 września 1921 r. został mianowany dowódcą 3 Pułku Lotniczego. Rok później otrzymał awans do stopnia pułkownika. 9 marca 1922 r. został wyznaczony na stanowisko inspektora lotnictwa w Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych.    
23 kwietnia 1926 r. wystartował z Łodzi do Warszawy. Nie wiedział, że jest to jego ostatni lot w życiu. Tak się złożyło dla niego niekorzystnie, że stracił orientację. Zdecydował się na lądowanie w przygodnym terenie. Miało to miejsce w okolicach Radomska. Gdy dowiedział się gdzie się znajduje, postanowił kontynuować przerwany lot. Startując nabierając wysokości uderzył o wznoszący się z ziemi pagórek. Zderzenie było tragiczne w skutkach dla pilota. Samolot się przewrócił ( jak podaje prasa z tamtych dni "skoziołkował" ) i nie nadawał się do dalszego lotu. Pilot został śmiertelnie ranny. Towarzyszący mechanik wyrzucony z kabiny. Rany kaprala nie okazały się groźne. Zdecydowanie gorzej było z pułkownikiem. Przewieziony do miejscowego szpitala ( Radomsko ) zmarł. Pogrzeb pułkownika Aleksandra Serednickiego odbył się 27 kwietnia 1926 r. w Warszawie. W czasie tej smutnej ceremonii nie obeszło się bez tragicznego wypadku. Żegnająca z powietrza załoga jednej z eskadr lotniczych ( sierż. pil. Brzezina i st. szer. mech. Gromadzki ) postanowiła zrzucić wieniec z kabiny lecącego płatowca. W trakcie zrzucania doszło do zderzenia z innym samolotem. Skutkiem tego samolot runął na ziemię. Dwaj lotnicy ponieśli śmierć.    
    
Opracowanie: Konrad Rydołowski