Informacja i zdjęcie nagrobka: www.komitetpowazkowski.home.pl     
    
Ppłk. doc. inż. mech. Zdzisław Zych-Płodowski pilot i teoretyk lotnictwa, jeden z twórców nauk lotniczych w II Rzeczypospolitej urodził się 16 XII 1892 r. w Petrykozach w pow. sokołowskim na Podlasiu w rodzinie ziemiańskiej Stanisława, sędziego pokoju i Wandy Szpadkowskiej. Wychowywał się od najmłodszych lat w duchu patriotycznym i poszanowania wielowiekowych tradycji rodzinnych hr. Lubicz. Początkowo odebrał rzetelne wychowanie domowe, ucząc się pod okiem guwernantek m.in. języka francuskiego i niemieckiego. Wiedzę poszerzał, doskonalił znajomość języków obcych w ośmioklasowym prywatnym gimnazjum filologicznym Tadeusza Radlińskiego w Siedlcach. Po ukończeniu tej szkoły w 1908 r. za radą pedagogów, którzy dostrzegali w nim zdolność do nauk ścisłych wysłany został przez rodziców do cieszącej się renomą Szkoły Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Jako słuchacz tej szkoły należał do tajnej organizacji - Związek Walki Czynnej. Za własne pieniądze nabywał książki, w tym poezje A. Mickiewicza, które następnie kolportował. W 1912r. po zaliczeniu egzaminów końcowych w tej szkole, jako jeden z pierwszych Polaków za staraniem rodziny podjął studia w znanej w Europie Ecole Superiere d'Aéronautique w Paryżu. Będąc studentem włączył się w działalność tamtejszego Związku Strzeleckiego "Strzelec". W 1913 r. ukończył półroczny kurs w Szkole Podoficerów Drużyn Strzeleckich. Dzięki biegłej znajomości języków obcych, jak też wiadomości wyniesionych ze szkół polskich w 1914 r. obronił w Paryżu pracę dyplomową, uzyskując tytuł inżyniera mechanika o specjalności lotniczej. Nie skorzystał z propozycji pozostania na tej uczelni w charakterze asystenta, lecz powrócił do kraju. Z dniem 1 IX 1914 r. wstąpił do 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich przyjmując pseudonim "Zych". W stopniu kaprala a następnie plutonowego wziął udział w pierwszych walkach wspomnianego pułku. Poważnie ranny 6 XII 1914 r. w bitwie pod Nowym Sączem przez okres trzech miesięcy przebywał na leczeniu m.in. w jednym ze szpitali w Innsbrucku. Po okresie rekonwalescencji zgłosił chęć przyjęcia do służby w plutonie wywiadowczym 4. baterii 1. Pułku Artylerii Polowej Legionów. Z plutonem wziął udział w walkach i potyczkach wspomnianego pułku awansując do stopnia chorążego i dowódcy plutonu. Duże zdolności dowódcze, zapał do walk, biegłość w matematyce zadecydowały o skierowaniu go przez dowództwo do Oficerskiej Szkoły Piechoty w Rembertowie pod Warszawą. Po jej ukończeniu w miesiącach marzec-czerwiec 1917 r. przeszedł kurs oficerski dla oficerów artylerii w Górze Kalwarii. Dodatkowo z własnej inicjatywy zaliczył też kurs musztry pieszej w Zambrowie. Po tak wszechstronnym przygotowaniu otrzymał awans na stopień podporucznika. W okresie 20 VIII 1917-20 III 1918 r. w związku z tzw. kryzysem Legionów był internowany w grupie oficerów w obozie w Beniaminowie pod Zegrzem. Dał się tam się poznać jako doskonały organizator pracy kulturalnooświatowej i samokształceniowej. Po uwolnieniu z obozu, dzięki koneksjom rodzinnym, jak również znajomości języków obcych otrzymał pracę referenta w ówczesnym Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Radzie Regencyjnej w Warszawie. Znany w kręgach konspiracji warszawskiej od maja 1918 r. został mianowany komendantem (szefem) wydziału Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) na obszar miasta Warszawy. Z niewielką grupą oficerów i studentów warszawskich jesienią 1918 r. brał udział w przejęciu w ręce polskie lotniska mokotowskiego. Dobra znajomość języka niemieckiego i tutaj okazała się bardzo przy dama. W listopadzie 1918 r. jako jeden z pierwszych oficerów POW zgłosił akces do powstającego, upragnionego przez mego i jego rówieśników Wojska Polskiego (WP). Po awansie na porucznika WP w okresie styczeń 1919-luty 1920 był dowódcą I Ruchomego Parku Lotniczego w Warszawie składającego się z warsztatów remontowych i składnicy materiałów lotniczych i pędnych. W miesiącach luty-lipiec 1920 r. kierował po por. S. Wilku Centralnymi Warsztatami Lotniczymi w Warszawie. Zweryfikowany z dniem 1 IV 1920 r. do stopnia majora WP zgłosił chęć objęcia stosownego stanowiska w artylerii i wzięcia udziału w toczącej się wojnie polsko-bolszewickiej. Od lipca 1920 r. walczył w 1. Baterii 4. Dywizjonu Artylerii Konnej. Odznaczył się w walkach w obronie Płocka przed przeważającymi siłami nieprzyjacielskimi. Wykorzystując swe bogate doświadczenie, celnym ogniem skutecznie "szachował" ruchy przeciwnika, otrzymując za to pochwałę Dowództwa Dywizji. Po zakończeniu działań wojennych, na własną prośbę w listopadzie 1920 r. został skierowany na kurs pilotażu w Niższej Szkole Pilotów w Bydgoszczy. Po jego ukończeniu, na krótko, został pilotem instruktorem i wykładowcą w tej szkole. W lipcu 1921 r. został mianowany szefem Wojskowej Centrali Badań Lotniczych utworzonej na lotnisku mokotowskim. Stanowisko to objął po mjr. S. Sarnawskim. Zadaniem tejże Centrali było m.in. testowanie różnorodnego sprzętu lotniczego ocalonego po wojnach, opracowywanie instrukcji używania samolotów, testowanie silników i opracowanie instrukcji ich obsługi. Kierując do 1926 r. jedyną w swoim rodzaju placówką naukowo-techniczną lotnictwa mjr Z. Zych-Płodowski stworzył trwałe podwaliny pod zaplecze naukowo-badawcze odradzającego się polskiego lotnictwa. Podniósł także z własnej inicjatywy kwalifikacje lotnicze, kończąc w listopadzie 1921 r. Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu i zdobywając dyplom pilota wojskowego. Od 1922 r. obowiązki szefa Wojskowej Centrali Badań Lotniczych łączył z pracą dydaktyczną na Politechnice Warszawskiej (PW). Prowadził wykłady z teorii i konstrukcji samolotów na Wydziale Mechanicznym w Oddziale Lotniczym tej uczelni. Awansowany z dniem 2 IV 1924 r. na stopień podpułkownika WP w korpusie oficerów lotnictwa otrzymał kilku miesięczny staż specjalizacyjny w placówkach naukowych i wytwórniach lotniczych Francji. Przyjąć należy że wówczas obronił pracę doktorską. Po powrocie do kraju z końcem 1925 r. pełnił czasowo do sierpnia 1926 r. kierownictwo Centralnych Zakładów Lotniczych w Warszawie. Od sierpnia 1926 r. został mianowany zastępcą szefa Departamentu Lotnictwa w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Kontynuował nadal wykłady z budowy samolotów na wspomnianym Wydziale Mechanicznym PW na stanowisku docenta. Przekazywał w nich najnowsze informacje z dziedziny lotnictwa, budowy samolotów, nowych konstrukcji silników lotniczych. Wskazywał przy tym na potrzebę korzystania z doświadczeń innych krajów w budowie rodzimego przemysłu lotniczego, którego był gorącym zwolennikiem. W zachowanych relacjach studentów z lat dwudziestych przedstawiany był jako oficer o nieskazitelnych manierach i elegancji. Wykładowca solidny, wyrozumiały, ale też drobiazgowy, zakochany przede wszystkim w lataniu, ale i częsty gość, wraz z żoną, spotkań towarzyskich i balów. Można by rzec typowy przedstawiciel tamtego pokolenia wyższych oficerów WP, pochodzący z dobrego domu, zasłużony w walkach, oddany swojej pasji i znający swoją wartość. Pracę pedagogiczną, działalność naukową łączył udanie z działaniem w Lidze Obrony Powietrznej Państwa a następnie Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) - masowej społecznej organizacji lotniczej, która odegrała poważną rolę w rozwoju sportów lotniczych i upowszechnienia wiedzy o lotnictwie w II Rzeczypospolitej. Od 6 VII 1920 r. zasiadał w Zarządzie Głównym LOPP i sprawował odpowiedzialną funkcję skarbnika w tej organizacji. Był w 1925 r. członkiem jury konkursu na projekt samolotu wojskowego ogłoszonego przez Ministerstwo Komunikacji. W tym samym 1925 r. znalazł się w gronie inicjatorów m.in. obok pil. dypl. S. Kuźmińskiego, mjr. dypl. A. Wojtygi, mjr. dypl. S. Jasińskiego powołania miesięcznika specjalistycznego o lotnictwie, pod nazwą "Przegląd Lotniczy" firmowanego przez Dowództwo Lotnictwa, początkowo wydawanego jako dodatek do czasopisma "Lot Polski". W tym ostatnim czasopiśmie, będącym od 1924 r. oficjalnym organem prasowym LOPP był redaktorem działu technicznego i członkiem redakcji. W kręgu zainteresowań ppłk. doc. inż. mech. Z. Zych Płodowskiego było szeroko rozumiane lotnictwo, w tym zwłaszcza technika lotnicza. Doceniał znaczenie rozwoju lotnictwa wojskowego w aspekcie obronnym i podnoszenia poziomu cywilizacyjnego kraju. Dostrzegał znaczenie rodzącego się lotnictwa komunikacyjnego i sportowego w tym szybownictwa. Na równi traktował kwestie konstrukcji nośnej samolotu jak i napędu. Pilnie śledził wszelkie nowinki i zmiany jakie zachodziły w lotnictwie światowym jeśli chodzi o budowę samolotów, w tym zastosowania nowych materiałów, nowych stopów i rozwiązań konstrukcyjnych. Ogółem opublikował ok. 30 artykułów specjalistycznych, ogólno- informacyjnych, dyskusyjnych, analitycznych na łamach takich czasopism jak: "Wiedza Lotnicza", "Lot" czy "Lot Polski". Czytelnikowi ówczesnemu dostarczył m.in. ciekawych informacji o dorocznych salonach aeronautycznych w Paryżu, czy międzynarodowych wystawach lotniczych w Pradze Czeskiej z lat 1921-1925. Przewidywał rozwój szybownictwa drukując informacje m.in. o konkursach szybowcowych organizowanych w latach dwudziestych w Rhon-Wsserkuppe w Niemczech. Opowiadał się za upowszechnianiem wiedzy o lotnictwie wśród szerokich kręgów społeczeństwa polskiego. Przewidywał szybki rozwój wszystkich rodzajów lotnictwa. Na wzór rozwiązań zastosowanych w krajach Europy Zachodniej i Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej chciał widzieć rozwój nauk lotniczych w Polsce. W tym kontekście sugerował rozbudowę szkolnictwa na poziomie wyższym i średnim. Poglądy na temat lotnictwa, przewidywanego rozwoju różnych jego rodzajów w przyszłości wyłożył w opracowaniu wydanym w ramach Biblioteki Przyjaciół LOPP pt. O lotnictwie w ogólności, Warszawa 1923. Sprawę budowy samolotów, od strony zastosowanych konstrukcji, użycia materiałów i silników poświęcił opracowanie wydane w ramach publikacji Wojskowego Instytutu Wydawniczego pt.: O budowie płatowców, Warszawa 1925. Zginął 10 V 1927 r. śmiercią lotnika nad lotniskiem mokotowskim na samolocie "Spad" podczas lotu ćwiczebnego. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Alei Zasłużonych.    
Odznaczony był Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta V klasy, 4-krotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Odznaką Honorową LOPP I stopnia (złotą), Złotym Krzyżem Zasługi (pośmiertnie), dwukrotnie austriackim Medalem za Waleczność.    
    
Tomasz Demidowicz, Szkice Podlaskie 11, 169-173