Informacja: cmentarze24.pl/smetna     
Zdjęcie: kmim.wm.pwr.edu.pl/immt/instytut-materialoznawstwa-i-mechaniki-technicznej/pracownicy/osobowosci/jerzy-henryk-teisseyre/     
    
Jerzy Teisseyre urodził się we Lwowie 26 listopada 1902 r. we Lwowie. Tu spędził dzieciństwo i młodość. Nim zdążył otrzymać większą wiedzę w gimnazjum wybuchła I wojna światowa. Gdy się skończyła w listopadzie 1918 r. poszedł do wojska by walczyć o granicę Polski na wschodzie. W 1921 r. zdał maturę i rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Studiował na Wydziale Mechanicznym. W 1925 r. wyjechał do Poznania. Tu w Wielkopolsce rozpoczął pracę w biurze konstrukcyjnym Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów "Samolot". Pracował nad projektem samolotu Sp - I.     
Wiosną 1926 r. odebrał dyplom na uczelni w swoim rodzinnym Lwowie. I z nim wyjechał na staż do Francji. Pracował jako robotnik w fabrykach silników lotniczych Gnôme - Rhône, Lorraine-Dietrich i Hispano-Suiza. Nie zaprzestawał pogłębiać swojej edukacji. Po zakończonej pracy studiował na paryskiej Sorbonie. Do Polski w połowie 1928 r. Został samodzielnym konstruktorem w Zakładach Mechanicznych Plage & Laśkiewicz w Lublinie. Jego przełożonym był inżynier Jerzy Rudlicki.     
Teisseyre pracował nad projektem samolotu pasażerskiego Lublin R - XI. Był także współtwórcą samolotu Lublin R - XII. Mało kto chyba wie, że przyłożył ręki do konstrukcji samolotu sportowego Lubelskiego Klubu Lotniczego. Tak zrodził się jego LKL - 2.    
W lipcu 1930 r. porzucił Lublin i przeniósł się do Podlaskiej Wytwórni Samolotów w Białej Podlaskiej. Tu zaproponowano mu stanowisko szefa biura obliczeniowego. Powierzono również kierowanie badaniami w powstałym tunelu aerodynamicznym. Współuczestniczył w badaniach samolotu łącznikowego PWS - 6 i dwóch samolotów pasażerskich PWS - 20 bis oraz PWS - 21. Spędził w Białej Podlaskiej trzy lata. Nie zmarnował ich. Przed odejściem bral udział w pracach nad modelem samolotu pocztowo - pasażerskiego PWS - 54.    
Pracując w Białej Podlaskiej zaprojektował z inżynierem Augustem Bobkiem - Zdaniewskim nowatorskie rozwiązanie opuszczanego w locie usterzenia kierunkowego. Wynalazek został w 1934 r. opatentowany w polskim Urzędzie Patentowym. Natomiast dwa lata później rozszerzony na wyłączność między innymi w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech a nawet w USA.     
Jerzy nie tylko żył pracą zawodową. Działał w istniejącym przy wytwórni Klubie Lotniczym Patronował sekcji konstruktorów - amatorów. Był nawet prezesem zarządu. KL PWS. Należał do współorganizatorów Lubelsko - Podlaskich Zimowych Zawodów Lotniczych     
Po przeniesieniu do Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie w nowym miejscu powierzono mu stanowisko zastępcy kierownika grupy konstrukcyjnej. Nadzorował prace nad PZL - 30. Projektantem tego samolotu był inżynier Zbysław Ciołkosz. Po rezygnacji z zmówienia przez PLL LOT konstrukcja została przerobiona na samolot bombowy. Natomiast Teisseyre po dwóch latach przepracowanych w Warszawie trafił do znanego sobie Lublina. Bliżej znalazł się w Lubelskiej Wytwórni Samolotów. Został szefem biura konstrukcyjnego. To za jego czasu zrodził się LWS - 6 "Żubr".    
W 1933 r. zainteresował się nowinką techniczną jako były wiatrakowce. Poświęcił im kilka artykułów w Skrzydlatej Polsce. Przyczyniły się one do tego, że Polska zakupiła w Wielkiej Brytanii i sprowadziła wiatrakowca Cierva C - 30. O jego przydatności w Polsce miały zadecydować badania przeprowadzone w Instytucie Technicznym Lotnictwa. Wyniki ich zostały opublikowane przez Jerzego w "Wiadomościach Technicznych Lotnictwa".     
Po przeniesieniu do Lublina Jerzy Teisseyre z Władysławem Fiszdonem przystąpił do prac konstrukcyjnych nad opracowaniem zaprojektowanego przez Zbysława Ciołkosza samolotu obserwacyjnego. Był to LWS - 3 "Mewa". Pracując w Lublinie skonstruował jeszcze dwa samoloty. Tylko jeden doczekał się budowy. Był nim samolot sanitarny LWS - 2.    
Wojna. Nie został w okupowanej Polsce. Przez Rumunię ruszył do Francji. Tu od lutego do czerwca 1940 r. pracował w fabryce samolotów w Tuluzie. Z chwilą nabrania pewności, że spadkobiercy Napoleona Bonaparte ulegną wojskom III Rzeszy, ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Tu na Wyspie Ostatniej Nadziei został powołany do wojska. Trafił do służby technicznej w polskim lotnictwie wojskowym. Po podpisaniu umowy między władzami polskimi, brytyjskimi i tureckimi został oddelegowany do pracy w tureckim przemyśle lotniczym. Był szefem biura konstrukcyjnego zakładów lotniczych pod Ankarą. Dodatkowym zajęciem były wykłady na Politechnice w Stambule. Dzięki niemu i kilku sobie podobnych naszych rodaków na których czele stał Teisseyre w ciągu pięciu lat zostało zaprojektowanych i zbudowanych sześć samolotów. Cztery były jego konstrukcjami.    
W przeciwieństwie do inżyniera Ciołkosza wrócił po wojnie do Polski. W kwietniu 1947 r. rozpoczął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu. Był szefem produkcji a następnie kierował Wydzielona Grupa Konstrukcyjna CSS. Ta powstała z warszawskiego Centralnego Studium Samolotów. Zespół zajmował się opracowaniem dokumentacji dla samolotu LWD "Junak 2". Ten chyba już zapomniany przez młodsze pokolenie był produkowany w Warszawie przez Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjną Warszawa - Okęcie. W tamte dni tam nad Odrą powstała między innymi dokumentacja samolotu komunikacyjnego i transportowego CSS - 15. Znajdował nie tylko czas aby pochylać się nad deską kreślarską. Podobnie jak w czasie wojny prowadził wykłady dla grupy lotniczej Wydziału Mechanicznego Politechniki Wrocławskiej.     
W grudniu 1949 r. to on przeprowadził adaptację wersji lądowej bardzo popularnego amerykańskiego samolotu Piper L-4 "Cub" na wersję wodną ( koła zastępowały pływaki ). Po utworzeniu na Politechnice Wrocławskiej Wydziału Lotniczego został jego dziekanem. W 1955 r. otrzymał tytuł docenta. W 1957 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W międzyczasie odszedł z Wrocławia. Przeprowadził się do Mielca. Tu powstała nowa Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego. Został jej doradcą naukowym.    
W wieku 62 lat wyjechał z Polski za granicą. Podjął pracę w Afryce. Pracował przez dwa lata jako wykładowca na Uniwersytecie Technicznym w Ghanie. Po powrocie do Polski kierował zakładem pojazdów samochodowych Politechniki Wrocławskiej. W 1968 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W 1973 r. odszedł na emeryturę. Nie spędzał czasu na rozmyślaniach o przeszłości. Udzielał się na Politechnice Wrocławskiej. Zmarł 13 czerwca 1988 r.    
Konrad RYDOŁOWSKI